بسمه تعالی
سوالاتی در باب عملکرد 100 روزه دولت و مذاکرات ژنو
در آستانه 8 آذر و سالروز شهادت «شهید شهریاری» شاهد برگزاری دوری جدید از مذاکرات هسته ای نمایندگان جمهوری اسلامی ایران با کشورهای 5+1 بودیم که دستاورد آن به تعبیر مقام معظم رهبری، براساس «آنچه رئیس جمهور مرقوم داشته است»، «در خور تقدیر و تشکر» بوده است. ضمن عرض خداقوت به تیم مذاکره کننده کشورمان، اما سوالات و ابهاماتی در اینباره قابل ملاحظه است که باید تبیین و روشن شود. در زیر به برخی از این نکات و ابهامات اشاره میگردد که امید است شاهد پاسخگویی و روشنگری دولت در این خصوص باشیم:
1- تأکید بر سیاست خارجی برای حل مشکلات کشور تا چه اندازه میتواند بهبود دهنده اوضاع کشور باشد؟ با گذشت بیش از 100روز از روی کار آمدن دولت و تأکید دولت برای رفع تحریم ها در توافقات این نشست نیز، باز شاهد آن هستیم که به جز موارد محدودی از تحریم های صنعت پتروشیمی، طلا و صنعت خودرو، سایر تحریم ها هنوز پابرجاست و با این وجود شاهد اثر رونق اقتصادی کشور نخواهیم بود. شایسته است در این میان دولت برنامه های اقتصادی خود را برای ساخت و استحکام بخشیدن نظام اقتصادی کشور برای ایجاد اقتصاد مقاومتی مطرح و دنبال کند.
2- آنچه در این مذاکرات، طرف ایرانی متعهد به آن شده است، شامل این موارد میشود: خودداری از غنی سازی بیش از 5 درصد، تبدیل سوخت تولید شده بیست درصد به اکسید یا مواد کمتر از 5درصد، خودداری از نصب سانتریقیوژهای جدید در نظنز، عدم گسترش سایت فردو و خودداری از غنی سازی بیش از 5 درصد در 4 ابشارفعال در آن، و در باره آب سنگین اراک نیز: خودداری از تزریق سوخت،عدم انتقال آب سنگین به سایت رآکتور، آزمایش نکردن سوخت جدید، تولید نکردن سوخت بیشتر برای رآکتور و عدم نصب تجهیزات اصلی باقیمانده. حال جای این سوال است که در گام دوم و گام های بعدی مذاکرات برای برداشتن سایر تحریم ها، چه چیزی را باید بدهیم؟!
3- متن توافقنامه (بخصوص درباره تعهدات طرف مقابل) دارای نقاط مبهم و قابل برداشت های متفاوت میباشد که شایسته بود با دقت بیشتر در تنظیم این مفاد، راه برداشت های گوناگون در اینباره بسته میشد تا پس از مذاکرات شاهد دوگانگی در تفسیر آن نمیبودیم.
4- اغراق و بزرگنمایی در دستاوردهای این توافقنامه باعث بالابردن انتظارات مردم میگردد که پس از 6 ماه شاهد شکل گیری مطالبات مردمی از دولت برای بهبود کامل اوضاع اقتصادی کشور میشود که در صورت عدم تحقق، بر روی دولت فشار ایجاد خواهد کرد. پس باید «با تدبیر»مناسب به مردم «امید»واهی نداد. بلکه طوری باید «صادقانه» حقایق را با مردم در میان گذاشت.