الف)همه من و شما فیلم سینمایی یا سریال دیدیم. لابد توی این فیلم ها دیدیم که مریض هارو شُک میدن. از روی تخت بلند میشن و محکم به تخت میخورن. بعضی هاشون حتی زنده میشن (درحالی که قبلش مرده بودن) و خلاصه میخوام بگم که شُک عامل محرک قوی اییه. یعنی شُک خیلی کارها میتونه انجام بده. (فعلا یادتون باشه تا بعد)
ب)چند روز پیش روز 19 ماه رمضون بود. اسم و نام و یاد وعزاداری و شادمانی به خاطر امیرالمؤمنین چیزیه که از بچگی در وجود هممون عجین شده، مؤمن و غیرمؤمن، مذهبی و غیرمذهبی، خلاصه همه ایرانیا به بچه شون یاد میدن که موقع بلند شدن “یاعلی ” بگن، یا پشت شیشه ماشین یاعلی نوشتن و… (اینم داشته باشین)
نمی دونم واقعا تو تهران ما چه اتفاقی افتاده؟! میخوام بگم شکم ها از حروم پرشده ولی روم نمیشه. میخوام بگم مردامون بی غیرت شدن ولی روم نمیشه. میخوام بگم اینقدر چسبیدیم به دنیا که حتی دنیامون رو هم فراموش کردیم ولی نمیگم.
من چهار کلمه حرف میزنم، خودتون قضاوت کنید.
شنیدم چند روز پیش توی 2 منطقه تهرون از سردوتا خانم چادر کشیدن. دلیلش رو هم کار ندارم و بهش نمی پردازم. روی صحبتم نه با مسئولینه، نه با حاکمان، نه با رئیس جمهور قبلی و نه با رئیس جمهور بعدی. یعنی اصلا به کسی غیر از مردم کار ندارم.
شعار هم نمی خوام بدم، ولی
آقای نانوا،
آقای کارمند،
آقای بقال یا عطار
یا اصلآهر آقای دیگه ای تو این شهر، کلاهتون رو 4، 5 سانت بندازین بالاتر.
اصلا منظوررم این نیست که راه بیفتین امر به معروف کنین یا راهپیمایی کنین. منظورم رو با 2 تا مثالی که اول کار زدم روشن می کنم. سئوال اینه که چقدر شُک باید به شما جماعت مردها وارد بشه تا از جاتون تکون بخورید، یا از تخت کنده بشید؟!
100 ولت؟ 200 ولت؟ 300 ولت؟ … 10000 ولت؟ چقدر؟
اینکه اون بنده خدا چادری بوده و زن و بچه شما مردها مانتویی هستند مهم نیست. باور کنید که مهم نیست. چون اگر تعرض بلامانع شد، 4 ماه اول متعلق به چادری هاست، بعد نوبت زن و بچه شما هم میرسه. بعد آقای نانوا، اقای کارمند، آقای عطار، آقای پلیس، و از همه مهمتر آقای مسئول.
به جان خودم و خودتان قسم نوبت همه خانم ها میرسه. ما چادری های توی تهرون که پیه همه چیز روبه تنمون مالیدیم(فحش.متلک و…) ولی چادر سرمون می کنیم،شماهایی که به سمت باد می چرخید و به رنگ رنگین کمون گوش بدید.
وا… قصد ندارم کسی را متهم کنم. چه اینکه مردهامون خیلی وقته که نشون دادن شُک براشون بی فایده است. از این هم بالاتر برود بازهم از این جماعت مرد که من در کوچه و خیابون می بینم بخاری بلند نمیشه. (بی ریش و باریش، حزب اللهی و غیرحزب اللهی، همه را میگویم)
مگه شب 21 ماه رمضون همه نمیریم مسجد و به سر و کله مون نمی زنیم. مگه امیرالمؤمنین نفرمود که:
“اگر خلخال از پای زن یهودی کشیدند جا دارد که مرد مسلمان از غصه دق کند.“
پس چرا هیچ کس دق نمیکند؟ چرا هیچ کس صداش درنمیاد؟ و چرا….
باور کنید نمی فهمم که چرا به هر میزان به مردم ما شک وارد شود میزان پاسخ ثابت است؟!
راهپیمایی بعداز نماز جمعه و نطق در مجلس پاسخ تمام شکهاست!!
فیلم بد روی پرده برود: راهپیمایی و نطق!!
پارک آب و آتش و آب بازی دختر و پسر: راهپیمایی و نطق!!
به علما و شهدا توهین کنند: راهپیمایی و نطق!!
حرم حضرت زینب را خمپاره بزنند: راهپیمایی و نطق!!
آخر این چه فلاکتیه که به سر ما آمده؟!
به نظرم واکنش میگو به این همه تغییر در میزان شُک های وارد شده متفاوت تر از مردهای بالا سر ما باشه.
منظورم از مرد که می گویم تمام مردهاست. (ریشو و بی ریش، ایثارگر و غیر آن، موتوری یا لندکروز سوار، شوهر یه زن با پوشیه یا شوهر یه خانم که روسریش دور گردنش باشه فرقی نمیکنه)
خواهشا کسی خودش رو به کوچه …چپ نزنه و بگه خانم ودختر من که اینطور نیستن که کسی سمتشون بیاد.
پدر بیامرز! وقتی بازی شروع شه دیگه نمیشه وسط کار قطعش کرد. (با زور حکومت و دادستان و پلیس و اینها کار ندارم)
آقایان تهران (همه را میگویم)! امروز نوبت من و ما (چادری ها) ست که این بلا سرمون بیاد. ولی باب تعرض که باز شد مطمئن باشید جلال وشکوه عیال و فرزند شماها توی خیابون بیشتراز ماست .
خلاصه ملت تهرون، چه رای دادید چه ندادید، چه راستی هستین چه چپی، چه بالا شهری هستین چه پایین شهری، چه زیر خط فقر چه بالاش ،باور کنید این تو بمیری از اون قبلیا نیست که متعلق به ریشوها یا چادریا باشه.
گفتمتون: امروز ریشوها و چادری ها طعمه هستن. اگر امیرالمؤمنین میشناسین بدونید که ( بر اساس سخنانشون)این داستان و امثال اون همه گیر میشه.
اگه مارکوزه و کانت میشناسین بدونین که نهادینه میشه.
خلاصه اینکه: مردم، اگه خودمون به داد خودمون نرسیم از حکومت و پلیس و … کاری برنمیاد.
آخرالکلام اینکه: امروز اگه به زنی در خیابونای ام القرای جهان اسلام (فارغ از اینکه چه پوششی داشته) تعرض بشه و ما مردم ساکت بشینیم فردا و فرداها باید منتظر تعرض به خودمون، خونوادمون یا بقیه زنان کوچه و خیابون باشیم (با هر پوشش و سر و وضعی که دارن) و قطعا اون موقع دیگه برای فریاد وقتی نخواهیم داشت.