دیگر تمام شد زمانی که مردم به ائتلاف‌ها و حزب گرایی‌ها رأی می‌دادند. دسته‌بندی‌هایی که گاهی با تخریب حزب مخالف، گاهی با تقدیس حزب خود و گاهی صرفاً برای جمع‌کردن رأی مردم شکل می‌گیرد. هرکدام قول‌هایی می‌دهند که حتی خارج از اختیارشان است، چه رسد به آن‌که بتوانند به آن‌ها عمل کنند. مگر برای نظام و انقلاب اسلامی چه کرده‌اند که از اصول و آرمان‌های انقلاب و امام عزیز (ره) دم می‌زنند؟ مگر آرمان امام(ره) نبود که برای مستضعفان عالم تلاش کنند؟ ولی نه‌تنها کمکی بلکه حتی جنایات ظالمان را نیز محکوم نکردند و گاهی نیز با آنان هم‌نوا شدند! بیچاره مستضعفین که وسیله‌ی جذب رأی مردم برای نماینده‌هایی است که حتی فکر بهبود معیشت آن‌ها را ندارند. فریاد امام همیشه بر مبارزه با اشرافیت بلند بود. اما زمانی که تحریم به اوج خود می‌رسد تنها گروهی که تفاوتی برایشان ندارد برخی نماینده‌هایی است که با حقوق ثابت بالا به همراه امتیازات ویژه ازجمله خانه‌ای بزرگ که هدیه صندلی مجلس است، به ادامه زندگی می‌پردازد و بی‌تفاوت به سختی مردم؛ برای آقازادگانشان خودروهای گران قیمت می‌خرند.
اصلاً اصلاح‌طلب و اصولگرا ندارد… هرکدام که آمدند نه‌تنها با اشرافیت مقابله نکردند، که حتی برخی نیز گرفتار آن شدند و صندلی به کامشان شیرین آمد. انگار آرمان‌ها برای نفع حزبشان ساخته‌شده است و آن را چند روزی در حین انتخابات عَلَم می‌کنند و با ورود به مجلس آن‌را فراموش می‌کنند و بی شرمانه‌تر آن که برخی سخنان امام(ره) را افراطی و مربوط به گذشته می‌دانند. حتی کارهای اشتباه خود را که همه‌ی مردم نسبت به آن موضع‌گیری کردند، قبول نکرده، توجیه می‌کنند! مگر فتنه اخیر فراموش می‌شود، اما هنوز حزب چپ سعی در فراموشی اعمال خود را دارند و اعلام برائت از فتنه گران نمی‌کنند… مگر تائید برجام فراموش می‌شود، اما هنوز حزب راست اشتباه خود را توجیه می‌کند!
اکنون نیز این‌چنین است؛ در فاصله دوماهه تا شروع اخذ رأی دوباره صدای شعارهایشان بلند شده است اما امید است با هوشیاری مردم بدون توجه به انواع حزب‌ها، افرادی بر صندلی مجلس بنشینند که دغدغه‌ی مردم و انقلاب را دارند. کسانی که به اشرافی‌گری آلوده نباشند و بتوانند با آن مبارزه کنند. کسانی که خدمت به مردم برایشان بر خدمت به خود ترجیح داشته باشد و این حاصل نمی‌شود مگر با انتخاب اشخاصی که در طراز انقلاب اسلامی باشند، نه کسانی که در طراز حزب چپ و راست هستند.